Ysselsteyn is mijn dorp, mijn woon- en leefplek, de plek waar mijn kinderen naar school gingen. De plek waar ik leerde hard te werken, waar ik leerde het leven te vieren en waar ik leerde stil te staan bij de kwetsbaarheid van het leven. Een plek die mij dierbaar is. Hier groeide ik op en na mijn studie Journalistiek in Tilburg en na enkele jaren in Venray gewoond te hebben, kwam ik weer terug en heb in dit Peeldorp samen met mijn man een gezin gesticht.
Zo’n zes jaar geleden was ik als een van de initiatiefnemers betrokken bij de oprichting van GroenLinks Venray. In mijn dorp zag ik ontwikkelingen die ten koste gaan van onze gezondheid en ons welzijn. Boerderijen verloederen (huisvestiging arbeidsmigranten), mestfabrieken verrijzen, de luchtkwaliteit neemt af en de natuur staat onder druk. De boerderijen van vroeger zijn verdwenen. Megastallen en mestfabrieken zijn ervoor in de plaats gekomen. Het gesprek hierover moet gevoerd worden. Daarom is het belangrijk een standpunt in te nemen over deze problematiek en dat doe ik via GroenLinks- PvdA Venray. Wat wereldbeeld betreft, heb ik een keuze gemaakt. Niet keihard geld verdienen, materialisme en winst zijn bepalend, maar biodiversiteit, welzijn en een mooie wereld achterlaten voor onze kinderen en kleinkinderen.
In mijn dagelijks leven werk ik met veel plezier als docent Nederlands in de bovenbouw op een havo/vwo-school in Deurne. Helaas zie ik op dit moment geen leerlingen, omdat mijn leven in het teken staat van de hopelijke genezing van triple negatieve borstkanker. Door mijn ziekte is het besef van het belang van een gezonde leefomgeving nog meer tot mij doorgedrongen. Ik zie nog duidelijker de ontwikkelingen die ten koste gaan van onze gezondheid, ons welzijn en een leefbare wereld voor onze (klein)kinderen. Daarom maak ik mij sterk om het tij te keren, zodat onze kinderen over vijftig jaar nog fijn kunnen leven, zoals hun voorouders dat hebben kunnen doen.
100 jaar Ysselsteyn opdat wij niet vergeten
Mijn opa zat ruim een halve eeuw geleden in bijna ieder bestuur in mijn dorp. Mijn vader was muzikaal leider van de blaaskapel in mijn dorp.
Mijn moeder ligt al meer dan veertig jaar begraven in de grond van mijn dorp.
Mijn dorp, mijn woon- en leefplek, de plek waar mijn kinderen naar school gingen. Ysselsteyn. De plek waar ik leerde hard te werken, waar ik leerde het leven te vieren en waar ik leerde af en toe stil te staan bij de kwetsbaarheid van het leven. Een plek die mij dierbaar is.
Daarom doet het mij de laatste jaren zo’n pijn, als ik zie dat er in mijn 100-jarig dorp ontwikkelingen plaatsvinden, die enkel ingegeven worden door economische belangen. Welvaart gaat voor welzijn.
Keihard geld verdienen is belangrijker dan welzijn. Neem nou de vestiging van mestfabrieken in ons dorp. Bij Merensteyn aan de Steegse Peelweg en bij Bela op de Kempkensberg wordt mest verwerkt, aangevoerd vanuit een grote regio. Ysselsteyn lijkt het afvoerputje van strontverwerking in Nederland te zijn geworden. Binnen de gemeente Venray, de meest veedichte gemeente in Nederland, is mijn dorp het meest veedichte gebied, met alle gevolgen van dien. Denk aan de vele mesttransporten, over smalle weggetjes, zoals bijvoorbeeld de Rouwkuilenweg. Op de Timmermannsweg en aan de Ysselsteynseweg staan nieuwe mestverwerkingsinitiatieven op stapel.
Keihard geld verdienen staat ook voorop in de bio-industrie, die goed vertegenwoordigd is in mijn dorp. Een gezonde leefomgeving voor mens en dier in ons dorp zou meer aandacht moeten krijgen. Waarom gaat welzijn niet voor welvaart? Van dat laatste hebben we toch al zoveel. Kwaliteiten als schone lucht, water en bodem zouden voorop moeten staan. Deze zijn alle in het geding in onze regio.
Keihard geld verdienen schijnt bovendien voorop te staan als het gaat om huisvesting in mijn dorp. De leegstaande boerderijen en woningen in het buitengebied worden opgekocht door agrarische ondernemingen, die vervolgens buitenlandse werknemers in deze huizen plaatsen. Een verdienmodel op zich. Meestal integreren deze buitenlandse werknemers niet in het dorp, een enkeling daargelaten. Dit gaat ten koste van de sociale cohesie. Deze bewoners zullen ook niet klagen als het agrarisch bedrijf gaat uitbreiden. De eigenaar van het bedrijf is immers niet alleen de verhuurder van de woning maar ook de werkgever van de buitenlandse werknemer. Zij klagen niet over nieuwe plannen of als er overlast is door verkeer of stank.
In plaats van keihard met geld verdienen bezig te zijn via mestverwerking, bio-industrie en huisvesting, zouden we meer oog moeten hebben voor welzijn en echte innovatie. Nodig eens een bioloog uit van de Radboud Universiteit. Of ga je licht opsteken over eiwitrijke gewassen in Wageningen. Leg contact met wetenschappers die zich bezighouden met azolla. Dan kunnen we over vijftig jaar ook nog aan het einde van een feestavond ons volkslied ‘Hoe moj ligt ons dörpke in het hart van de Pieël’, zingen. En dan kunnen de kinderen van onze kinderen de komende vijftig jaar hard werken, vieren en stil staan, zoals hun voorouders dat hebben gedaan.
Annemie Janssen,Ysselsteyn